Բախտի շռայլության դիմաց
Տվել եմ վատնած ժամեր,
Ինձ մի մաշված թուխտ մնաց,
Ու մի հին երգ՝ կիսամեռ։
Որ հոգեվարքի պահին
Ինձ գրել է աղաչում,
Իսկ ես լսելու տեղը
Ականջներս եմ փակում։
Բայց չի օգնի, ձայնը այդ
Լսվելու է անդադար,
Պետք է մտածեմ անշուշտ
Մեռնող երգիս մի ավարտ։ Եվ դո՛ւ մուսա, որ հաճախ
Վախկոտի պես փախչում ես,
Գոնե մնա այս անգամ,
Մինչև որ ավարտեմ ես։
Ինձ մի մաշված թուխտ մնաց,
Ու մի հին երգ կիսամեռ,
Որ գոչում են անդադար․
<<Իրավունք չունես լռել>>։․․․
0 коммент.:
Отправить комментарий
Գրեք ձեր մեկնաբանությունը