ԱՆՄԱՀՆԵՐՆ ԱԶԳԻՍ...

Տարիներն այսպես կգա՜ն ու կերթան,

Բայց դու՛ իմ զինվոր տուն չես գա էլի,

Կորուստդ ազգիդ հոգին կմաշի,

Բայց... իմ քաջ զինվոր չես գա ետ էլի:

Մայրդ կարոտած, նկարիդ կասի.

-Իմ հերո՜ս բալա, ժամն է տուն արի:

Հայրդ՝ ճերմակած, դարդից չորացած,

Արցունքն է աչքին թաքցնում հիմա:

Ազգդ՝ դառնացավ, հոգին քարացավ,

Քո թողած բացից, մայրդ կուրացավ:

Զինվո՜ր տուն արի

Տունդ՝ քար դարձավ,

Հողը քեզ գրկեց,

Ու քեզ մայր դարձավ:

***

Կգա ժամանակ երկնքից կիջնես,

Կասես.

-Մամա ջան տես եկել եմ ես...

Անահիտ Շահինյան