2017/05/14

հոգուն գույն պետք չէ




Ներկերիս գունապնակում
Յուրովի է ամեն մի գույն
Ու նրանցից ամեն մեկը
Ինչ-որ բան է նշանակում:
Լուսավոր մի գույն կա այնտեղ
Դա իհարկե սպիտակ գույնն է
Ոչ թե սևն ու մոխրագույնը
Որոնք վախի ու սարսափի
Կամ էլ ցավի, տառապանքի 
Արտահայտումն են ինչ-որ տեղ:
Կապույտ գույնը` խաղաղության
Դեղին գույնը ու կանաչը
Գույնն են ասես ուրախության
Վարդագույնը մեր բարության
Իսկ որտեղ է սիրո գույնը
Կամ էլ գույնը մեր ժպիտի
Այն անգույն է մի պատճառով
Որ զգում են հոգու ձայնով:

Կրակը թացից է մեռնում




Կրակը կաթում է ջրի պես,
Կրակը լավա է՝ հրաբուխ,
Կրակը կտրում է սրի պես,
Զենք է այն՝ դաժան արնախում։

Կրակը անսիրտ է, դաժան է,
Ժանիք է՝ ածելու նման սուր,
Նա երկյուղ ասածը չգիտե,
Ոչ ոքի երբևե չի խղճում։

Արդարի ձեռքերում նա ջերմ է,
Բայց զենք է ձեռքերում ստորի,
Կրակը անզգույշի մեղքն է
Տնվորին դարձնում է անտունի

Նա ունի մեկ ճամփա գնալու՝
Որտեղ որ չոր փայտ է երևում,
Ոնց շունը կգտնի ոսկորին․
Նա փայտին հոտով է գտնում։

Կրակը ատում է ջրերին,
Փախչում է ջրից շատ հեռու,
Կրակի երազանքը չոր է,
Կրակը թացից է մեռնում։

Աներևույթ ցուցահանդես




Ես սովորեցի վերջապես հոգնել,
Դուք սովորեցրիք ինձ հոգնել, մարդի՛կ,
Երբ որ բախվեցի ձեր գորշ մտքերին,
Զգացի ձեզնից հոգնելու կարիք։

Ես էլ չեմ կարող ապրել այն վայրում,
Ուր ամեն ինչն է տեսնելու համար,
Ամենն անում են որ մարդիկ տեսնեն,
Ոչինչ չի արվում վայելքի համար։

Ցուցամոլության զոհն են բոլորը,
Բոլորը կտավ՝ ցուցահանդեսի,
Ամեն մի շարժում արվում է հանուն
Հասարակության հանդիսատեսի։

Ես էլ չեմ կարող այսպես մաքառել,
Մաքառել ընդդեմ պճնամոլության,
Որի մեջ չկա խաղ ու ջերմություն,
Որտեղ գերին են մարդիկ սառնության։

Բոլորն ասում են․ <<տեսեք ես ունեմ>>,
Ոչ թե՝ <<ինչ լավ է, որ ես ունեմ սա>>,
Ու իսկապես համոզվեցի, որ
Կյանքը բեմ է, մարդիկ՝ դերասան։

Կյանքը բեմ է, մարդիկ՝ դերասան․․․
Հանդիսատեսը, բայց չի խաբնվում,
Սակայն մարդիկ ամեն մի վայրկյան,
Ամեն առիթով խաբված են կյանքում։

Կրկնակի խաբկանք




Նա ասում է․ թե գրող է,
Դուք բոլորդ հավատում եք։
Նա ասում է թե կարող է,
Ու միշտ նրան վստահում եք։

Նրա ուժին հավատալով
Իր ուսերին եք հենվում,
Մաքրությանը հավատալով
Իր ամանից եք սնվում։

Ու մի օր էլ երբ խաբվում եք,
Երբ պատռում եք դիմակը իր,
Արդարացմանն եք հավատում
Ու նրան մտցնում ձեր սիրտ։