Աներևույթ ցուցահանդես

Ես սովորեցի վերջապես հոգնել,

Դուք սովորեցրիք ինձ հոգնել, մարդի՛կ,

Երբ որ բախվեցի ձեր գորշ մտքերին,

Զգացի ձեզնից հոգնելու կարիք։

Ես էլ չեմ կարող ապրել այն վայրում,

Ուր ամեն ինչն է տեսնելու համար,

Ամենն անում են որ մարդիկ տեսնեն,

Ոչինչ չի արվում վայելքի համար։

Ցուցամոլության զոհն են բոլորը,

Բոլորը կտավ՝ ցուցահանդեսի,

Ամեն մի շարժում արվում է հանուն

Հասարակության հանդիսատեսի։

Ես էլ չեմ կարող այսպես մաքառել,

Մաքառել ընդդեմ պճնամոլության,

Որի մեջ չկա խաղ ու ջերմություն,

Որտեղ գերին են մարդիկ սառնության։

Բոլորն ասում են․ <<տեսեք ես ունեմ>>,

Ոչ թե՝ <<ինչ լավ է, որ ես ունեմ սա>>,

Ու իսկապես համոզվեցի, որ

Կյանքը բեմ է, մարդիկ՝ դերասան։

Կյանքը բեմ է, մարդիկ՝ դերասան․․․

Հանդիսատեսը, բայց չի խաբնվում,

Սակայն մարդիկ ամեն մի վայրկյան,

Ամեն առիթով խաբված են կյանքում։