ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹՅՈՒՆ

Գնացիր, որ գաս ինձ հյուր հուշերում,

Կամ պատահաբար․․․ (ծրագրավորված)

Այն աշնանային տխուր պուրակում,

Ուր հանդիպել էինք դիտմամբ (անտեղյակ)։

Այս դատարկության լեցունությունից,

Այնպես է հոգնում կարոտող հոգիս,

Ինչպես սիրվածը՝ ատելությունից․

Որին սովոր չէ ու չի հանդիպել,

Բայց դե ինչ անի, կյանքն է ստիպել,

Որ նրան ատեն իսկ սովորաբար

Ատում են նրան․ ով շատ սիրված է։

(Հենց չսիրվելու նախանձով տարված

Մարդիկ են միայն շատ սիրելիին

 Դարձնում ատելի

Իսկ ատելության թույնը ցանողը

Դառնում է այնպես բարի սիրելի։)

Ու ինձ թվում է դատարկությունը,

Այս մեծ կարոտը, այս մենությունը

Ինձ բերելու են թանկագին պարգև`

Ես ատելու եմ (խանդով արդարև)։

Ու ես գտել եմ, թե ինչպես պետք է

Հասնել մարդկային կատարելության․

Պետք է ամեն բան իր տեղում լինի․

Դատարկությունը թող լինի դատարկ,

Եվ լեցուն լինի լեցունությունը։

( Սա թեորեմ չէ այլ պարզ գաղափար,

Եվ այսուհանդերձ և հետևաբար,

Թող պարզությունը խորին չլինի,

Բարդությունն էլ՝ ոչ մակերեսային։)

Բայց դե լեցուն է դատարկությունս,

Լեցունությունն էլ՝ (իմ) այնքան դատարկ։